Әлифдек ай йузіңе ғибрат¹ еттім, (4)

 Би, бәләи² дәртіңа³ нисбәт⁴ еттім.

 Ти, тілімнән шығарып түрлі әбиат⁵,

Си, сәнаи⁶ мәдхия⁷ хүрмәт еттім.

Жем, жамалың⁸ кандай ақ рузи⁹ маған,

Ха, хөлиллик¹⁰ таппадым, жаным, сәнан.

Хи, халайық, мен емес, бәрі ынтизар,

 Дәл, дариға ғишық оты бермес аман.

Зәл, зәлиллік¹¹ көрген соң, сайрай бер, тіл,

Ре, риза қылмағыңды, яр¹², өзің біл.

¹ Ғибрат (арабша) — үлгі, өнеге, нақыл, мағына.

² Бәләи (арабша)  — пәле,қиыншылық.

³       Дәртіңе (дәрд) — түп мағынасы ауру, азап шегу; өлеңдегі магынасы — ғашық болып дерттену.

⁴ Нисбәт (арабша) — байланыс, бір нәрсемен байланыста болу. Бұл арада ем таптым деген мағынада.

⁵ Әбиат (арабша)    — өлең, жыр; бәйт сөзінің көпше түрі.

⁶ Сәнаи (арабша)   — сұлу, әдемі, шебер.

⁷ Мөдәх, мәдхия (арабша) — мақгау, өлең, ода.

⁸ Жамал (арабша) — көрік, сұлулық.

 9 Рузи (парсыша) — күн, күндей.

¹⁰ Хәлил (арабша) —     шын дос, сүйген жар.

¹¹ Зәлил (арабша) —  азғын, жексұрын, қорланған.

¹² Яр (парсыша)   — дос, сүйікті мағынасында.

Зи, зәһәрдай¹ күйдірді ғишқың катты,

Сын, сәләмат калмағым болды мүшкіл.

Шын шикәр ләб² есіме түскен сайын,

 Сат, сабырым калмады, мен не әйләйін.

 Зат, зайғ³ өмірім өтті менің бекер,

Тай, талаптан әйтеуір құр калмайын.

Зай, залым көп қылыш боп жанға оқталды,

Ғайін, ғақылымды басымнан тартып алды.

Ғайын, ғариблік басыма түскеннен соң,

Фи, файдаң тие ме деп жаза садды.

Қаф, қабыл болар ма екен жазған хатым,

Кәф, кәмил⁴ ақылың, асыл затым.

Ләм, ләбіңнен ем қылсаң мен дерттіге,

Мен, меһріңнен қалмас ед бар апатым.

Нон, налә ғып кайғыңмен күйдірдің көп,

 Уау, уәйлана⁵ ғишқың уайым жеп,

 һи, һеш файдаң тимесе өдді ойлаңыз, Ләм әлиф, лә иләһа илалла⁶ деп.

Я, ярым, калай болар жауап сөзің,

Мәт — касың, тәштит — кірпік, сәкін — көзің⁷.

Үтірмен асты-үстілі жазуда бар,

Болуға асты-үстілі көнсең өзің.