Алланың өзі де рас, сөзі де рас,

Рас сөз еш уақытта жалған болмас.

Көп кітап келді алладан, оның төрті,

Алланы танытуға сөз айырмас.

 

Аманту[1] оқымаған кісі бар ма?

Уәктубиһи[2] дегенмен ісі бар ма?

Алла өзгермес, адамзат күнде өзгерер,

Жарлық берді ол сіздерге, сөзді үғарға.

 

Замана, шаруа, мінез күнде өзгерді,

Оларға кез-кезімен нәби[3] келді.

Қағида шариғаты өзгерсе де,

Тағриф[4] алла еш жерде өзгермеді.

 

Күллі махлұқ өзгерер, алла өзгермес,

Әһлі кітап[5] бұл сөзді бекер демес.

Адам нәпсі, өзімшіл мінезбенен

Бос сөзбенен қастаспай түзу келмес.

 

Махаббатпен жаратқан адамзатты,

Сен де сүй ол алланы жаннан тәтті.

Адамзаттың бәрін сүй бауырым деп,

Және хақ жолы осы деп әділетті.

 

Осы үш сүю болады имани гүл[6],

Иманның асылы үш деп сен тәхқиқ[7] біл.

Ойлан дағы, үшеуін таратып бақ,

Басты байла жолына, малың түгіл.

 

Дін де осы шын ойласаң, тағат[8] та осы,

Екі дүние бұл тасдиқ[9] — хақтың[10] досы.

Осыларды бұзатын және үш іс бар:

Пайда, мақтан, әуесқой — онан шошы.

 

Руза, намаз, зекет, хаж — талассыз іс,

Жақсы болсаң, жақсы тұт бәрін тегіс.

Бастапқы үшін бекітпей, соңғы төртті

Қылғанменен татымды бермес жеміс.

 

Бас жоғары жаралған, мойын төмен,

Қарашы, дене біткен ретімен.

Істің басы — ретін танымақтық,

Иман білмес тағатты қабыл демен.

 

Имамдар[11] ғибадаттан[12] сөз қозғаған,

Хуснизән[13] мен иманды білді ойлаған.

Иманның тазалығын жақсы ұқтырмай,

Сыртын қанша жуса да, іші оңбаған.

 

Алла мінсіз әуелден, пайғамбар хақ,

Мү’мин[14] болсаң, үйреніп сен де ұқсап бақ.

Құран рас, алланың сөзідүр ол,

Тә’уилін[15] білерлік ғылымың шақ.

Алланың, пайғамбардың жолындамыз,

Ынтамызды бұзбастық иманымыз,

Пайда, мақтан, әуесқой — шайтан ісі,

Кәні біздің нәпсіні тыйғанымыз?

 

Му’мин болсаң, әуелі иманды бол,

Пендеге иман өзі ашады жол,

Шыр илан да, таза ойла бір иманды,

Мұнафиқ[16] намаз қылмап па, мағлұм ғой ол.

 

Алла ішіңді айтқызбай біледі, ойла,

Пендесіне қастықпен кінә қойма.

Распенен таласпа мү’мин болсаң,

Ойла, айттым, адамдық атын жойма!