Бір сұлу қыз тұрыпты хан қолында,

Хан да жанын қыяды қыз жолында.

Алтын-күміс кигені, қамқа, торғын,

Күтуші қыз-келіншек жүр соңында.

Деген сөз: «Бұқа — буға, азбан – дуға»,

Хан қарық боп, түсіп жүр айғай-шуға.

Етімді шал сыйпаған құрт жесін деп,

Жартастан қыз құлапты терең суға.

Сән-салтанат жұбантпас жас жүректі,

Кім де болса тұрғысын көксемек-ті.

Мезгілі өткен дәуренді қуалаған,

Не қылсын бір қартайган қу сүйекті?

Кәрі, жас дәурені өзге тату емес,

Епке көнер ет жүрек сату емес.

Кімде-кім үлкен болса екі мүшел,

Мал беріп алғанменен, қатын емес.

Есерлер жас қатынды тұтады екен,

Жас қайғысын білдірмей жұтады екен.

Ортасында бұлардың махаббат жоқ,

Тұсап қойып қашырар бұқа ма екен?

Бай қартайса, малына берер шылбыр,

Мал өмірді жаңғыртпас, құдай ұрғыр.

Біреудің қызын алып малға сатып,

Баяғыны іздеген қандай құрғыр?

Қатыным «қалай» демес ақсақал бай,

Сонымен дос боп жүрсің япырым-ай!

Қу қатының майысса, мәз боласың,

Шайтанның шәкіртінің қылығын-ай!

Қартаң бай, қатты сақ бол, тілге көнсең,

Мүйіз шығар қатынның тіліне ерсең.

Тіпті оңбассың, өзіңе-өзің мәз боп,

Дастарқан мен қатынды мақтан көрсең.

                                  Кінәсіз бәйбішемен болады араз,

Жастың көңілі жылымас, ол өзіне аз,

Біреуі — көк балдырған, бірі — қурай,

Бір жерге қосыла ма қыс пенен жаз?

Үнем болмас құйрықты бұлаңдатқан,

Сауырына шапақтап, сүйіп жатқан.

Екі көңіл арасы — жылшылық жер,

Оны қайтіп қосады ол ант атқан?