Жапырағы қуарған ескі үмітпен

Қиял қып өмір сүріп, бос жүріппін.

Жыбыр қағып, көңілді тыншытпайды,

Қашанғы өтіп кеткен бұлдыр көп күн.

Ол, дәурен өмір емес, бір көрген түс,

Ойға тойма, қызықты қиялдан күс[1].

Қарашы, өз бойыңа түгел ме екен

Ыстық жүрек, өң-шырай, қуат пен күш?

Төңкеріліп құбылған, жұрт – бір сағым,

Шынға шыдап, қоса алмас ынтымағын.

Көптің аузын күзетсең, күн көрмейсің,

Өзіңді өзің күзет, кел, шырағым!