Қарашада[1] өмір тұр,

Тоқтатсаң тоқсан[2] көнер ме?

Арттағы майда көңіл жүр,

Жалынсаң қайтып келер ме?

Майдағы жұрттың іші — қар,

Бәйшешек қарға өнер ме?

Ішінде кімнің оты бар,

Қар жауса да сөнер ме?

Талаппен ұшып, талпынып,

Шартарапты көздемес.

Пайданы қуып алқынып,

Өзгені әсте сөз демес.

Кеудесі — толған қулық ой,

Бәрі де пысық, езбе емес,

Құмары оның — айт пен той,

Пайда мен мақтан — өзге емес.

Алдадым, ұрдым, қырдым деп,

Шалықтап, шалқып, шатпай ма?

Қапысын аңдып тұрдым деп,

Қулығын бұлдап сатпай ма?

Момыннан жаман қорқақ жоқ,

«Қу», «пысық» деген ат қайда?

Арсыз болмай атақ жоқ,

Алдамшы болмай бақ қайда?