Өмірде ойға түсіп кем-кетігің,

Тулағыш мінезің бар, жүрек, сенің.

Сонда сенің отыңды басатұғын.

Осы өлең — оқитұғын дұғам менің.

Ішінде бір қуаты барға ұқсайды,

Тірі сөздің жаны — сол, айрылмайды.

Қасиетті напасы желдей есіп,

Қайнап тұрған ыстық қан салқындайды.

Жаныңның ауыр жүгі жеңілгендей,

Көңілден кернеген кек кемігендей —

Болады жылауға да, сенуге де,

Жүректің басынан у төгілгендей.