Қалқам-ай, мен үндемей жүремін көп,

Ойлама отсыз, ойсыз, суық жан деп.

Жүректегі жалынды көзден жас қып

Ағызғаным болады ол неге сеп?

Антұрған ел көзіне тік караймын,

Сонымды сен сөгеді-ау деп ойлаймын.

Жүрегімді кескілеп салып жүрген

Арсыздарды досым деп неге аяймын?

Ішімде қайғым қалың, көз жасым кем,

Адам жоқ, кімді дос деп мен шағушы ем?

Әйел адам гүлмен тең, дымды сүймек,

Көзінен жасы шықса, бойына ем.

Көңліңе дайын тұр ғой жайым менің,

Дұшпандығың қатайған шығар сенің.

Егер менің ішімді жарып көрсең,

Жылауыңды ұмытып, шошыр едің.