Күнді уақыт итеріп,

Көкжиектен асырса,

Көлеңке басын көтеріп,

Алысты көзден жасырса.

Сонда көңлім жоқтайды

Татуы мен асығын,

Көзі жетіп тоқтайды

Өткен күннің қашығын.

Көкке бақтым «алла» деп,

Тамаша етіп құдыретін.

Рахматы оның онда көп,

Бізге түк жоқ тиетін.

Неге сүйсін ол мені,

Өзім ақмақ, алмадым,

Көрдім артық бір сені

Рахматынан алланың.